چرا ملت جشن نگرفت؟!

چرا ملت جشن نگرفت؟

حسین قدیانی: سه‌شنبه خیلی‌ها را ابتدا گمان بر این بود؛ «بعد از اعلام خبر توافق، مردم به خیابان‌ می‌ریزند و جشن می‌گیرند» لیکن از آنجا که ساعت اعلام رسمی این خبر، در روز بود و ملت هم روزه، بعدا گفته شد؛ «جشن مردمی در ساعات پایانی روز سه‌شنبه و در سراسر ایران برپا می‌شود و چنان باشکوه که تداعی روز حماسه ملبورن را کند مثلا!» این وسط، رسانه ملی هم برای دولت و اصحاب وزارت خارجه، انصافا سنگ تمام گذاشت اما خوب یا بد، این رخداد، یعنی «جشن ملی» رخ نداد.
 آیا مردم، توافق را توافق بدی می‌دانستند که حاضر به جشن خیابانی نشدند؟ قطعا اینگونه نیست! آیا مردم، قدردان زحمات تیم مذاکرات نبودند؟ طبعا اینگونه نیست! واقعیت آن است که ملت ما، بیش از شور، خواه شور غم‌، خواه شور شادی، اهل شعور است. این مهم را ملت مقاوم و غیور ایران، بسی زودتر از اصحاب سیاست فهمیده که صرف توافق، ایضا صرف اجرای این توافق، معجزه نمی‌کند! ملت معتقد است؛ «گیرم همه تحریم‌ها همان روز سه‌شنبه لغو شد و گیرم کل صنعت هسته‌ای هم نگه داشته شد! چیزی از این بهتر؟ اما چیز به این خوبی، مادام که در داخل، بی‌تدبیری اقتصادی حاکم باشد و نگاه به جای جوانان مستعد وطن، دوخته شده باشد به اجنبی، مسکنی موقت شاید باشد لیکن حل‌المسائل معیشت کشور نخواهد شد». از ورای همین زاویه، آحاد ملت، ضمن برتری دادن شعور بر شور، هر چند که به اصحاب دیپلماسی خدا قوت گفت اما هیچ دلیلی ندید برای جشن و احیانا پایکوبی، بریزد خیابان. با همه این اوصاف، با جماعت بسیار قلیلی طرفیم که تیم ملی فوتبال می‌بازد، جشن می‌گیرند، بازی لغو می‌شود، جشن می‌گیرند، داور اعلام اوت دستی به نفع ما، آن هم در نیمه زمین خودمان می‌کند، جشن می‌گیرند و کلا جشن می‌گیرند! اینکه حالا روز تابوت باشد یا سالروز گهواره، هیچ برای‌شان مهم نیست؛ مهم جشنی است که باید بگیرند و الباقی حرکات موزون و ناموزون! از قضا، راقم این سطور، ظرف 2 هفته اخیر، 2 پیشنهاد به مجلس شورای اسلامی داد؛ یکی آنکه «استفاده ابزاری از شهدا را بگردند راهش را پیدا کنند بلکه رسما مصداق جرم شود»، دیگری آنکه «مخفی شدن پشت سخن بزرگان را هم، حالا به هر طریق ممکن، غیرقانونی بخوانند». اینک پیشنهاد سوم! مجلس محترم، هر جور شده، مصوبه‌ای تصویب کند بلکه این جمع قلیل، یک روز از سال را همین‌طور الکی بریزند فلان‌جا، تا می‌توانند جشن مفصلی بگیرند و دور همی خوش باشند! پیشنهاد می‌کنم این روز، در تقویم هم گنجانده شود که کار عیب نمی‌کند از محکم کاری! من این نکته را واقعا جدی گفتم، چرا که بیم از آن است دشمن قداره‌بند، در محاسبه عدد این جماعت، نیز کم و کیف‌شان، دچار اشتباه شود و تحریک به سهم‌خواهی مضاعف و پیشروی بیشتر! بنابراین خودمان این گروه جشن‌ سرخود شادی ‌اولی را که عمدتا رفتار بر سیاق ندیدبدیدها می‌کند مهندسی کنیم، هم به ایشان کمک وافر کرده‌ایم، هم به دشمن جلاد، که بی‌خود توهم نزند!